Geboren te 's-Hertogenbosch in 1899, doorliep hij de bèta-afdeling van het Stedelijk Gymnasium aldaar en liet hij zich in 1918 als medisch student te Utrecht inschrijven. Na zijn arts-examen in 1925 was hij enige tijd werkzaam als assistent op de afdeling fysiologie van Prof. Noyons te Leuven; later volgden korte stages in Parijs, Londen en Pavia. Op 26 oktober 1926 promoveerde hij bij Prof. Zwaardemaker te Utrecht op een proefschrift getiteld Over glucose-insuline evenwicht. Deze studie zou een belangrijke stempel drukken op zijn latere werkzaamheden als internist, waarin de behandeling van patiënten met diabetes mellitus een zeer vooraanstaande plaats innam. „De suiker poli” was door hem voortreffelijk georganiseerd en ook nu nog - 11 jaren na zijn pensionering - maken zijn opvolgers dankbaar gebruik van dit goed functionerend controle-systeem.

Tot 1928 was hij werkzaam op de afdeling Interne Geneeskunde van Prof. Hijmans van den Bergh, waarna hij gedurende tien jaren als internist verbonden was aan het Rooms Katholike Ziekenhuis te Sittard. In 1938 keerde hij terug naar zijn geboortestad, waar hij geneesheer-directeur en internist werd aan het Groot Ziekengasthuis. Dit ziekenhuis was in de oorlogsjaren grotendeels gevorderd als hospitaal voor de Wehrmacht, maar deze omstandigheid kon niet hinderen dat Lamers onder de ogen van de bezetters talrijke Nederlandse gijzelaars uit de kampen te Haaren en Vught „afkeurde”. Deze moedige houding werd na de bevrijding gehonoreerd met het erelidmaatschap van beide gijzelaarsgroepen.

Al voor de oorlog had Lamers in Den Bosch de bloedtransfusiedienst opgericht, waarvan hij medisch leider bleef tot 1963. Wegens deze verdiensten voor het Nederlandse Rode Kruis werd hij in 1961 begiftigd met het Kruis van Verdienste. Ook binnen de Maatschappij van Geneeskunst was hij actief; met de van hem bekende zwierigheid hanteerde hij de voorzittershamer van de Kring Den Bosch van 1957 tot 1963.

In 1954 droeg hij zijn directietaken in het ziekenhuis over aan een full-time directeur-geneesheer om zich volledig op zijn internisten-parktijk te kunnen concentreren.

In 1963 achtte hij de tijd gekomen zijn praktijk grotendeels over te dragen aan de volgende generatie van internisten, maar tot zijn pensionering in 1964 bleef hij zich intensief bezig houden met zijn diabetes-patiënten. Die pensionering betekende overigens niet het einde van zijn medische werkzaamheden want als part-time internist bleef hij tot zijn 75e verjaardag verbonden aan de Bedrijfskundige Dienst in Den Bosch voor de keuring van managers.

Men ziet de gouden jubilaris zijn lange staat van dienst niet aan; nog straalt hij een jeugdige vitaliteit uit. Moge dit nog lang zo blijven, in gezelschap van zijn lieve vrouw, zijn kinderen en kleinkinderen.